Nik nahi dudana izatea, ez zuk espero duzuna

Abenduaren 3a. Desgaitasuna duten Pertsonen Nazioarteko Eguna

"Nazioarteko Egunen" kontu hau ez dakit konbentzitu berri nauen. Hala ere, 1992tik Nazio Batuen Batzar Nagusiak ezarritako zerbait dela esaten badigute, arrazoiren bat egongo da.

70eko hamarkadan, dibertsitate funtzionala duten pertsonak, bai Europan, bai Estatu Batuetan eta Kanadan, taldetan antolatzen hasi ziren, gizarte-bazterketaren aurka borrokatzeko. Une hartan, eredu eta ikuskera indibiduala izatetik, gizarte-eraikuntza izatera igaro zen, pertsonen eta ingurunearen arteko harremana izatera.

Horregatik, ziur aski, gure planetako lekuren batean norbait "jo eta fuego" egongo da bazterbideren bat gutxitzen, edo aita edo ama bat egongo da ikastetxeren bateko zuzendaria konbentzitu nahian bere semea edo alaba bere zentroan matrikulatu daitekeela (eta behar duela). Ni neu ere oso antzeko eszenen lekuko zuzena izan naiz. Ez gaitezen ahaztu!

Tristeena errealitatea onartzea da. Esku horiek eta aho hori izan ez banitu, ez nintzateke hemen egongo, abenduaren 3an adierazi edo ospatuko dudan galdetuz.

Beno, egia esan, bigarrena egingo dut. Efemeridea aprobetxatuko dugu 'Mariage d'amour'-en "entsegu ireki" bat eta film labur baten proiekzio bat egiteko (jarraian utziko dizuet). Film labur horretan Izaren lankideek parte hartu zuten (Matia, hamar urte baino gehiago bizitzen daramadan etxea). Gainera, "Kirats Teatro Repelente" eko kideekin egingo dut. UPV/EHUko campuseko ANTZERTIOLA antzerki lantegian elkarrekin lan egiten dugun aktore "talde" bat. Norbaiti bururatzen al zaio eutsi diogun konfinamenduaren ondorengo egun hau ospatzeko modu hoberik?

Izan ere, bizitzak "apeta" hauek ditu. "Kirats Teatro Repelente" Antzerki Taldeko kidea naiz, eta, gainera, "Grupo HQPC" taldekoa, "Habrá Ponerse Cachas" antzezlanarekin.

Nire esperientziak berresten dit pertsonak hobeto sentitzen direla beren buruarekin beste interes komun batzuekin (kide diren taldeekin) partekatu dezaketenean eta, gainera, sormen-prozesuak partekatzen dituztenean. Opari eta ezusteko haiek nire zain zeuden bizitzan!

Bai, jakina da sormena balio garrantzitsuenetako eta beharrezkoenetako bat dela pertsonentzat. Umetatik, gure "sormen artistikoa" adierazten eta erakusten dugu, era guztietako jolasen bidez. Agian horregatik, txikitatik, idazle izan nahi nuen. Nire egoera fisikoa ikusita, nire kezkak eta nahiak adierazteko modurik onena iruditzen zitzaidan Baina ez, paradoxikoki, mugitzeko dudan "modu berezi horren" bidez adierazteko aukera eman zait.

Nahiko koreografo eta "dantza Garaikidean adituak" izan dira "mundu honetan" gurea bezalako pieza baten berezitasuna eta berritasuna aipatu digutenak. Maylis Arrabitek diseinatutako eta koreografiatutako duetoa, berariaz Ebi Soriarentzat eta niretzat.

Nire esperientzia artistikoaren kontakizun labur honekin, itxurazko mugen eta gure ahalmenen arteko lerroak gero eta lausoagoak diren garai baten atarian gaudela adierazi nahi nuen. Horregatik, uste dut merezi dugula "gu geu" gehiago izateko aukera oparitzea, eta gutxiago gugandik espero dutena. Pertsona gisa ahalduntzeko eta gure aniztasuna ospatzeko unea iritsi da.

Abenduaren 3an hasi ginen urtean "benetakoagoak" izatea nahi dut, ordezkatzen ez gaituzten eta gure "imajinarioan" bakarrik existitzen diren estereotipoetatik ihes eginez.

Mila esker irakurtzeagatik.